Anne liep bij een Alpha naar binnen zonder te weten wat ze kon verwachten, en vond iets wat ze niet zocht: “Voor het eerst voelde ik me écht geliefd, zonder dat ik iets hoefde te doen.”
De eerste, de beste Alpha
Anne had veel vragen over het leven en het christelijke geloof. Deze vragen stelde ze aan een vriend, die haar wees op Alpha. Anne reageerde: “Een Alpha? Wat is dat?” Ze had er nog nooit van gehoord. Hij legde uit dat het een soort introductie in het christendom is: een plek waar ze haar vragen kan stellen, precies zoals ze nu aan hem deed, maar dan samen met mensen uit haar eigen omgeving.
“Zodat je ook mensen om je heen hebt waar je misschien op terug kunt vallen, als je later met vragen blijft zitten,” zei hij. Dat sprak haar meteen aan. Ze besloot er niet lang over na te denken. “Ik heb toen gewoon mijn laptop gepakt, Google geopend en me aangemeld bij de eerste de beste Alpha die ik vond in Nijmegen. Ik heb niet eens gekeken welke kerk het was. Dat interesseerde me eigenlijk helemaal niet. Ik wilde gewoon mijn vragen kunnen stellen.”
"Ik dacht: oké, ik ben dus niet gek dat ik met die vragen rondloop."
Eerste bijeenkomst
De eerste bijeenkomst was voor Anne een openbaring. “Ik zag ineens dat ik niet de enige was die zich afvroeg of er meer in het leven zat. Meer dan alleen de korte geluksmomenten waar ik steeds naar op zoek was. Er waren daar mensen die, net als ik, nieuwsgierig waren. Mensen die het leven soms ook ingewikkeld vonden. Daardoor voelde ik me vanaf het begin al geaccepteerd. Ik dacht: oké, ik ben dus niet gek dat ik met die vragen rondloop.”
Onvoorwaardelijke liefde
Naast de acceptatie kreeg ze ook onvoorwaardelijke liefde. “De liefde die zij mij daar lieten voelen, was voor mij echt de eerste aanraking met wat God misschien voor mij voelt. Het idee dat Hij mij ziet. Dat Hij wil dat ik hier ben. Dat ik elke dag opnieuw wakker mag worden omdat ik ertoe doe.”
Voor iemand die nooit had ervaren wat het is om onvoorwaardelijk geaccepteerd te worden, was dat intens. “Ik was niet gewend om ruimte in te nemen. Ik dacht altijd: Waarom zou je mij liefhebben? Wat heb ik nou toe te voegen?” Toch gebeurde er op Alpha iets wat ze niet had verwacht. “Zonder dat ik iets hoefde te doen, zonder dat ik me hoefde te bewijzen, voelde ik me volledig geaccepteerd en geliefd. Dat was nieuw voor mij. En dat is ook wat ik nu voel als christen: je komt in een soort familie terecht. Dat klinkt misschien cliché, maar ik kende dat niet. Dat gevoel van: ik mag hier gewoon zijn, om wie ik ben. Zonder voorwaarden.”
"Ik ben dankbaar dat ik nu zie dat ik de moeite waard ben"
Geen verplichtingen, maar bevrijding
Anne vertelt wat ze zo fijn vindt aan Alpha: “Het voelde als een warm bad. Je wordt gewoon welkom geheten. En het hoeft allemaal niet meteen. Je mag tien weken lang gewoon vragen stellen. Je hoeft je niet te laten dopen, je hoeft geen christen te worden. Alles mag, niks moet. En dat is zo bevrijdend.”
Langzaam ontdekte ze ook meer over zichzelf
Niet alleen ontdekte Anne meer over het christelijk geloof en God, maar ze kwam ook meer over zichzelf te weten. “Ik ontdek nu ook dat juist het enthousiasme dat ik altijd heb weggestopt, en de behoefte om een ander te leren kennen, dat zat er altijd in. Ik durfde het alleen niet te laten zien. En ik zie nu juist hoe dat heel erg verbindend kan zijn. Hoe dat een kwaliteit kan zijn die ook andere mensen zich gezien laat voelen.”
Ze kijkt terug met dankbaarheid, maar ook met iets wat ze eerder niet goed kon voelen: trots. “Soms denk ik: Ik ben best trots op mezelf. Ik ben dankbaar dat ik nu zie dat ik de moeite waard ben. Niet omdat ik iets heb gedaan. Maar gewoon omdat ik ben wie ik ben.”
